The come back

Πέρασαν τόσο γρήγορα οι μέρες από τότε που τέλειωσαν οι διακοπές του Πάσχα και ούτε που κατάλαβα πως πέρασε αυτός ο μήνας. Ίσως επειδή είχα τόσα πολλά να κάνω και τόσα πολλά να σκεφτώ, και ακόμη έχω δηλαδή απλά αποφάσισα να αφιερώσω και λίγο χρόνο στον εαυτό μου. Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να αρχίσω να ξαναγράφω αλλά τώρα είμαι πίσω στις υποχρεώσεις, πίσω στη σχολή, και ο χρόνος είναι περιορισμένος.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον περίμενα ακριβώς έτσι τον πρώτο φοιτητικό χρόνο. Είχα την εντύπωση ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο χαλαρά και ξέγνοιαστα, έτσι είχα ακούσει τουλάχιστον. Πίστευα ότι θα βγαίνω συνέχεια, θα πηγαίνω εκδρομές, θα παίζω μουσική, θα γράφω, θα βγάζω φωτογραφίες, θα βλέπω ταινίες, θα διαβάζω βιβλία, θα κοιμάμαι και θα  α ρ ά ζ ω . . . θα κάνω δηλαδή ότι δε μπόρεσα τη χρονιά που μας πέρασε. Ότι θα έχω όλο το χρόνο να γνωρίσω καινούρια πράγματα και να ζήσω αξέχαστες εμπειρίες. Φοβόμουν ότι θα έχω άπειρο ελεύθερο χρόνο και δε θα ξέρω πώς να τον αξιοποιήσω. Αντιθέτως, αυτό τον καιρό τρέχω όλη μέρα. Κοιμάμαι λίγο και δεν έχω χρόνο για τίποτα από όλα αυτά.

Είναι βέβαια οι επιλογές που κάνει ο καθένας και οι προτεραιότητες που βάζει, ειδικά στα πρώτα χρόνια, αφού καθορίζουν κάπως την μετ’ έπειτα πορεία του. Είναι τα πρώτα βήματα μιας κάποιας ανεξαρτησίας εφόσον ζει πια μακριά από την οικογένειά του και διαμορφώνει μια καθημερινότητα διαφορετική από εκείνη που έχει συνηθίσει. Για αυτό και δεν παραπονιέμαι που δεν έχω όσο χρόνο θα ήθελα, αφού διάλεξα να κάνω τόσα πράγματα φέτος. Είναι το πτυχίο αντίστιξης και το πιάνο που θέλουν πολύ χρόνο, η θεατρική ομάδα που πρέπει να κάνουμε πρόβες μέχρι αργά, είναι και η σχολή που είναι απαιτητική, ειδικά τα εργαστήρια.



 Και ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα και στο μυαλό μου υπάρχουν τόσα σταυροδρόμια που μερικές φορές δεν ξέρω ποιο δρόμο πρέπει να πρωτο-ακολουθήσω. Τον τελευταίο καιρό πιάνω συνεχώς τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το αν έχω όντως διαλέξει το σωστό δρόμο και αρχίζω τις αμφιβολίες, μέχρι που ηρεμώ ξανά. 


Λογικά μέσα μας πάντα ξέρουμε ποιο είναι το σωστό. Ένα προαίσθημα, μια μικρή φωνή της συνείδησης, κάτι τέλος πάντων που όταν χρειάζεται να πάρουμε κάποια απόφαση μας ψιθυρίζει στο αυτί και μας καθοδηγεί. Δε μένει λοιπόν παρά να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να  ακολουθήσουμε τη φωνή της λογικής.